Όσοι
ασχολούνται με τους συνεταιρισμούς,
έμαθαν από τα πρώτα μαθήματα ότι οι
συνεταιρισμοί ιδρύονται για να επιτύχουν
το 1+1=3, δηλαδή ότι όταν οι άνθρωποι
συνεργάζονται, πετυχαίνουν μεγαλύτερο
όφελος από το άθροισμα των οφελών που
θα είχαν ως μεμονωμένοι. Αυτό το
πετυχαίνουν, διότι ο συνεταιρισμός
μπορεί να αγοράζει τα εφόδια για τα μέλη
του πολύ φθηνότερα και να διαπραγματεύεται
πολύ καλύτερες τιμές για τα προϊόντα
των μελών του. Εκτός αυτού, μπορεί να
προσφέρει οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία
στα μέλη του σε τιμή κόστους, όπως π.χ.
με την εγκατάσταση ενός μεγάλου ψυγείου
για τα προϊόντα των μελών αντί των, π.χ.,
100 μικρών ψυγείων (ένα για κάθε μέλος),
και μάλιστα με πολύ καλύτερες ιδιότητες.
Αυτές
τις μικρές αλλά πολύτιμες αλήθειες τις
έχουν κατανοήσει κάπου ένα δισεκατομμύριο
μέλη συνεταιρισμών ανά τον κόσμο, ιδίως
στις αναπτυγμένες οικονομίες που έχουν
κατανοήσει την ανάγκη ανταγωνιστικότητας
των προϊόντων τους, που έχει αποκτήσει
ιδιαίτερη σημασία στην εποχή της
παγκοσμιοποίησης.
Όταν
στις 14 Ιουνίου 2017 συνεδρίασε η Ειδική
Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών της Βουλής
με θέμα την Υλοποίηση του Προγράμματος
Αγροτικής Ανάπτυξης 2014-2020 στις περιφέρειες,
εισηγητής ήταν ο Υπουργός Αγροτικής
Ανάπτυξης και συμμετείχαν περιφερειάρχες,
βουλευτές αλλά και εκπρόσωποι φορέων,
συνδικαλιστές, εκπρόσωποι διεπαγγελματικών
οργανώσεων, κλπ.
Όπως
ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση συχνά
οδηγούσε στη βιωσιμότητα του γεωργικού
τομέα και ιδίως στην ανταγωνιστικότητα
των ελληνικών γεωργικών προϊόντων, που
ακόμα και στην ίδια τους τη χώρα δεν
μπορούν να ανταγωνιστούν ούτε τα
εισαγόμενα από ευρωπαϊκές χώρες γεωργικά
προϊόντα, λόγω του μεγάλου κόστους
παραγωγής των ελληνικών προϊόντων.
Στην
αναζήτηση λύσεων, η λέξη συνεταιρισμός
ούτε καν αναφέρθηκε και όταν χρειαζόταν,
γινόταν αόριστα λόγος για συνεργατικά
σχήματα ή συλλογικούς φορείς. Εξαίρεση
αποτέλεσαν δύο αναφορές, η μία αποτελούσε
διαμαρτυρία εκπροσώπου συνεταιρισμού
γιατί «φόρτωσαν» στον συνεταιρισμό τη
λαχαναγορά ενώ σε όλες τις περιπτώσεις
τις λαχαναγορές τις «φορτώνουν» στους
Δήμους, και η δεύτερη, μια διαμαρτυρία
επίσης, γιατί ανησυχούσαν οι εργαζόμενοι
από το ενδεχόμενο να χάσουν την εργασία
τους από έναν υπερχρεωμένο συνεταιρισμό.
Και
ενώ υπάρχει τέτοια και τόση αγνόηση και
αμφισβήτηση των συνεταιρισμών και της
αναγκαιότητάς τους ιδίως σε αυτή την
περίοδο κρίσης και προβληματισμού για
την επιβίωση του συνόλου του γεωργικού
τομέα, σε κάποιους άλλους χώρους,
δημιουργήθηκαν δύο ομάδες συνεταιρισμών,
που καθεμιά διεκδικεί τα πρωτεία.
Αντί
για μια κορυφαία οργάνωση εμφανίζονται
δύο και το αποτέλεσμα είναι 1+1=0. Οι ύαινες
είναι πανέτοιμες για τη λεία.
Κ.
Παπαγεωργίου
