Ο
νομοθέτης του νόμου 4015/2011 (κ. Σκανδαλίδης)
κατάργησε τις Ενώσεις Συνεταιρισμών
και τις ανωτέρου βαθμού συνεταιριστικές
οργανώσεις. Χωρίς συναίσθηση του
γεγονότος ότι απαγορεύοντας τη δυνατότητα
των συνεταιρισμών να συνεταιρίζονται,
στην ουσία καταργεί το προστατευόμενο
από το Σύνταγμα και τη Χάρτα των
δικαιωμάτων του ανθρώπου δικαίωμα του
συνεταιρίζεσθαι, συνέστησε στους
πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς να ιδρύσουν
ανώνυμες εταιρείες αν θέλουν να
συνεργασθούν μεταξύ τους. Απέδειξε
περιτράνως, με τον τρόπο αυτό, ότι είχε
βαθύτατη άγνοια του θέματος για το οποίο
τολμούσε να χαράζει βαθιές τομές.
Ο
νομοθέτης του νέου νόμου 4384/2016 (κ.
Αποστόλου) θέλησε να διορθώσει το λάθος,
(της κατάργησης της δυνατότητας των
συνεταιρισμών να δημιουργούν Ενώσεις),
εφευρίσκοντας τους Κλαδικούς Αγροτικούς
Συνεταιρισμούς (ΚΑΣ) στη θέση των Ενώσεων
και τους Κλαδικούς Εθνικούς Αγροτικούς
Συνεταιρισμούς (ΚΕΑΣ) στη θέση των
Κεντρικών Ενώσεων.
Όμως,
ο τελευταίος Υπουργός θέλησε και αυτός
να καταργήσει κάτι, και αποφάσισε την
κατάργηση της ΠΑΣΕΓΕΣ ως όργανο
εκπροσώπησης των συνεταιρισμών. Το κενό
που δημιουργήθηκε, επιδιώκει τώρα να
‘θεραπεύσει’ με το άρθρο 15 νομοσχεδίου
που προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή.
Το άρθρο αυτό προβλέπει τη δημιουργία
περιφερειακών Ομοσπονδιών και εθνικής
Συνομοσπονδίας, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Δημιουργία πολυσύνθετων δομών αντί των
απλών, για να συγκαλυφθεί το λάθος.
Στο
μεταξύ οι αγροτικοί συνεταιρισμοί
όφειλαν να τροποποιούν κάθε φορά τα
καταστατικά τους, ώστε να προσαρμόζονται
στους κάθε φορά νέους νόμους, που
εμπνεύσθηκαν οι υπουργοί από τα γραφεία
τους.
Διερωτώνται,
ευλόγως, πολλοί: Γιατί δεν αντιδρούν σε
αυτές τις παλινωδίες οι ίδιοι οι
ενδιαφερόμενοι, γιατί τις δέχονται
παθητικά;
Η
εύλογη απάντηση είναι ότι οι αγρότες
έχουν καταλήξει ότι οι κυβερνήσεις
απεχθάνονται τους συνεταιρισμούς και
αυθαιρετώντας εις βάρος τους, τους
απαξιώνουν, ώστε να επωφεληθούν οι
ανταγωνιστές των συνεταιρισμών. Οι
αγρότες αντί να συσπειρώνονται στους
συνεταιρισμούς για να επιβιώσουν και
μαζί με αυτούς η ελληνική γεωργία, τους
εγκαταλείπουν. Σε αυτό δεν συμβάλλει
λιγότερο η ανοιχτή διαμάχη στη διεκδίκηση
της εξουσίας στην προετοιμαζόμενη
εθνική οργάνωση εκπροσώπησης.
Απογοητευμένοι από τον κρατικό εμπαιγμό
αφενός και από την απουσία του πνεύματος
ενότητας και συνεργασίας από τους ηγέτες
τους, οι αγρότες δεν έχουν να ελπίζουν
σε κάτι. Το κόστος αυτής της απογοήτευσης
και παραίτησης άρχισε να διαφαίνεται
και θα είναι μεγάλο για τη χώρα και την
ελληνική κοινωνία.
Κ.
Παπαγεωργίου
